Eerste bericht

Vorig jaar september werd ik met beide benen op de grond gesmeten toen ik met dubbele longemboliën in het ziekenhuis kwam te liggen. Ik had veel emboliën en ook nog eens aan beide kanten. Toen de eerste 24 uur in het ziekenhuis voorbij waren kwam een zuster heel opgelucht naar mij toe. Zo, ik ben blij dat je de eerste dag goed bent doorgekomen. Die eerste 24 uur bleken dus behoorlijk levensbedreigend. Als er een propje door zou schieten dan was het einde verhaal. En dan schrik je. Heel hard kan ik je zeggen.

De aanleiding van dit hele verhaal? Geen idee, niemand weet het. Ze gooien het nu op de pil die ik al 25 jaar slikte. Dat is niet goed, dat weet ik nu. Het kan de oorzaak zijn maar dat hoeft niet. We kunnen niet meer achterhalen waar het propje vandaan kwam. Ik had vorig jaar februari mijn voet gebroken, in november het jaar ervoor heb ik een spatader operatie gehad, in de zomervakantie hadden we veel autogereden (lange stukken zonder stoppen). Dat zou allemaal kunnen bijdragen. Maar de spataderen en de gebroken voet had ik hoogstwaarschijnlijk niet gehad (of in mindere mate) wanneer ik niet zo zwaar was. Dat is iets wat door mijn hoofd blijft spoken.

Ik rook niet, ik drink niet, ik beweeg wel (wandel graag), maar ik ben alleen te zwaar, veel te zwaar.
Al mijn pogingen om af te vallen door een gezonde levensstijl werden steeds weer door tegenslag tenietgedaan en dan moet er iets gebeuren.
Vorig jaar september was de bekende druppel en nu dus een Gastric Bypass!

Ik sta er heel positief in. Ik kan dit! Ik weet het zeker. Maar eerst moet de operatie nog even lukken, dat wel.