Darmhernia

Dinsdagavond 9 uur zou ik geopereerd worden aan een darmhernia, maar toen ik al op de OK was kwam er een spoedkeizersnede tussendoor. Daarnaast gaf de arts aan al een poosje te lang op zijn benen te staan en als ik erna nog zou moeten zou ik om 23:00 uur pas aan de beurt zijn en dat zag de arts niet zitten. Dus werd ik verplaatst naar de volgende ochtend. Woensdag om 8:30 kreeg ik bericht dat ik klaargemaakt werd voor de operatiekamer. Gelukkig ging het toen wel door. 

Wakker worden uit een narcose vind ik echt het allervervelendste van een operatie. Ik was totaal niet nerveus of gespannen vooraf. Maar na de operatie ben ik altijd van slag. Ik ben dan in een soort van trance. Ik wordt niet wakker en ik kan niet slapen. Ik heb uren in een rare soort comateuze toestand op bed gelegen, ik was om 11:15 uur klaar met de operatie en pas rond 17:00 uur was ik weer een klein beetje aanspreekbaar. 

Ik hoor in die uren alles wat er in de kamer gebeurd maar het lijkt alsof ik slaap. Ik hoorde ook de een na de ander zeggen, zo, die is flink van de wereld. 

En dat is zo gek. Ik kan alles horen en beredeneren en dat is zo ontzettend naar. Ik probeer eerst mezelf te dwingen wakker te worden. Soms lukt me dat, ik zit op het randje van mijn bed om mijn hoofd helder te krijgen maar dat lukt niet en al snel laat ik mij weer op bed zakken en zal weer weg in die wazige duizelige toestand. Dan besluit ik om dan te proberen te slapen, maar ook dat lukt niet. Ik kan mij niet genoeg ontspannen om in slaap te vallen. 

Pfff uren gaat het zo door. Het gekke was ook dat toen ik op de verkoever wakker werd dat ik de zusters hoorde zeggen, zo die heeft pijn, geef haar nog maar wat. Terwijl ik helemaal geen pijn voelde, maar ik kon er ook niet echt op reageren. Heel vreemd en ik haar het als ik geen controle heb over wat ik doe.

Maar goed het is zoals het is. Ik voel al wel vrij snel dat de letterlijke knoop in mijn maag, of liever gezegd mijn darmen weg is. En daar wordt ik blij van. Ik weet dat het achter de rug is en dat ik alleen nog maar hoef op te knappen. 

Als ik

Later op de dag mijn man aan de lijn heb zegt hij dat de arts heeft gezegd dat zij het gat zo goed heeft dichtgemaakt dat het nooit meer open kan. Nou laten we het hopen. 

Als ik dit schrijf is het zaterdagavond en dus 3 dagen na de operatie. Er zitten 5 gaten in mijn buik. 3 kleintjes en 2 flinke. Die twee hebben hechtingen en er zitten blauwe plekken omheen. Mijn buik is best pijnlijk en beurs. De stoelgang is wel op gang, vanochtend had ik eindelijk weer ontlasting. Ik lijk wel zwanger zo opgezet is mijn buik. Lopen is vervelend, een wandelingetje naar de supermarkt gaat net. Maar ik weet dat dit gewoon tijd nodig heeft en vind dit absoluut geen belemmering om de Gastric Bypass te heroverwegen. 

Het is een bekende complicatie die vaak na zo’n twee jaar of meer optreedt. Vaak lopen mensen er lang mee rond, omdat het door huisartsen niet snel herkend wordt. Het lijkt gewoon een vervelende buikpijn. Gelukkig was ik zo eigenwijs om mij niet weg te laten sturen uit het ziekenhuis. Don’t get me wrong, ik heb een geweldige huisarts. Dankzij haar was ik met verwijsbrief in het ziekenhuis. Zij verwachtte dat ik gelijk doorgestuurd zou worden en kon er niets aan doen dat dat in eerste instantie niet gebeurde. 

Ik heb mij vooraf nooit verdiept in de mogelijke complicaties, ik lees ook nooit de bijsluiter van medicijnen. Ik hoef niet te weten wat ik eventueel kan krijgen. Maar in het voortraject wordt dit wel verteld en daarom kende ik het verhaal van deze complicatie. 

Ik denk dat niemand zich te veel moet focussen op wat er mis kan gaan, want dan durf je nooit meer iets. 

Als je mij nu op dit moment vraagt of ik blij ben met de keuze voor mijn Gastric Bypass dan zeg ik nog steeds volmondig JA. Iedere operatie brengt risico’s met zich mee en je hoopt ze nooit te krijgen. Maar ik kreeg er wel een en daar deal je dan mee. Het is gelukkig snel opgelost en nu hoef ik alleen nog maar te  herstellen. Dat zal zeker nog een week duren verwacht ik. 

Als je niet van foto’s van wondjes houdt dan moet je maar niet verder door scrollen. Want hieronder laat ik mij echt niet meer zo’n mooie buik zien zonder de pleisters van de operatie (niet dat mijn buik voor de GBP wel mooi was trouwens). Dit doe ik vooral als herinnering voor mijzelf overigens. Zeker niet om mensen af te schrikken. 

Toch vind ik het ergens goed dat dit gebeurd is. 

Mijn blog is namelijk 90% positief, waardoor het soms een eitje lijkt dit hele traject, maar dit geeft wel duidelijk aan dat een gastric bypass niet zomaar iets is wat je even doet omdat je geen zin hebt om te lijnen. 

Het is een serieuze operatie met serieuze risico’s en daar moet je je terdege van bewust zijn voordat je eraan begint. 

En nog steeds zou ik het aanraden. De postieve kanten wegen veeeeel zwaarder dan deze tijdelijke terugslag. 

Laat je hier niet door ontmoedigen als je dit leest. 

Toch nog een complicatie

Complicaties, je leest er altijd wel wat over, maar je denkt dat gaat niet over mij. Totdat je op zondagochtend overvallen wordt door hevige buikpijn. 

De hele dag last gehad, maar de volgende ochtend was het wat gezakt dus ik maakte mij geen zorgen. Ik was tenslotte ook net ongesteld geworden, dus zal wel menstruatiepijn 4.0 zijn of zo. Maar maandagavond was het weer terug en na een redelijke nacht heb ik om 8:00 uur gelijk de huisarts gebeld. Om 9:40 mocht ik komen. Mijn huisarts is top, het eerste wat ze zei is, als jij iemand meeneemt dan moet er wel echt iets aan de hand zijn. Ze stuurde mij door naar het ziekenhuis voor een buikfoto. Zinloos bleek later, maar ik was igg met verwijzing in het ziekenhuis. 

De rontgenfoto werd gemaakt en het meisje zei: je mag naar huis over twee dagen de uitslag. Nou dat dacht ik effe niet. Monique gaat helemaal nergens heen. Ik ben naar de poli Bariatrie gelopen en heb vriendelijk gevraagd of er iemand naar mij wilde kijken. Dat kon en deze arts was meteen verontrust. Het leek op een darmhernia. 

Ze droeg mij over aan de spoedeisende hulp. Ze kon mij ook laten opnemen, maar via de spoedeisende hulp zit er meer haast achter en is de kans groter dat ik vandaag nog een ct scan krijg en eventueel vervolgbehandeling. 

Dus op naar de spoedeisende hulp. Enorm hardwerkend en vriendelijk personeel op de SEH van het Maasstad ziekenhuis. Dokters, verplegers, bloedafname, infuus en uiteindelijk om een uur of 4 ‘s middags een ct-scan. 

Eindconclusie; inderdaad een darm hernia. Wat het is?

Bij een Gastric Bypass wordt er een stuk van je maag afgehaald. Je darm wordt rechtstreeks op je maag aangesloten, om dit te doen wordt de darm door een buikvlies gehaald om daar te komen. Het gat in dit buikvlies wordt meteen daarna dichtgemaakt. Maar soms in 10% van de GBP operaties gaat het open en komt de darm met een draaiing vast te zitten in dit gat met alle problemen van dien. En dat doet best pijn kan ik je zeggen. 

Er is na de operatie, zeker na 54 kilo afvallen, veel ruimte ontstaan in de buik en ook veel vet aan dat buikvlies is verdwenen. Daardoor hebben de darmen veel ruimte en is de kans dat het buikvlies openscheurt aanwezig. 

Ik lig nu nog steeds op de SEH en wacht op de operatie. Ik ben blij dat er iets aan te doen is en ben er niet nerveus over. 

Tot morgen!! 

twee jaar

Alweer een half jaar geleden dat ik voor het laatst gepost heb. Er zijn dan ook weinig ontwikkelingen, behalve dat ik echt goed in mijn vel zit. Mijn gewicht blijft redelijk stabiel, de ene week twee kilo meer de andere week twee kilo minder maar dat is het wel qua schommelen.

Ik zie goed aan de foto's dat ik in het begin van het jaar niet zo goed in mijn vel zat. Ik werkte te hard, zag wit en had randen onder mijn ogen. Ik heb toen een paar aanpassingen gedaan en na de zomer nog een goede beslissing genomen die meer rust geeft en ik zie mijn foto's veranderen. Ik word steeds relaxter en dat voelt fijn. Werken is leuk, maar het moet ook leuk blijven en daar begint nu steeds meer balans in te komen. Ik denk nog nauwelijks aan mijn GBP, ik ben er helemaal aan gewend en het gaat goed.

Dit is de nieuwe serie jaarfoto's. Geen grote verschillen qua omvang, wel qua uitstraling.

Komend jaar ga ik niet meer maandelijks maar per kwartaal fotograferen. Het is wel goed geweest. Ik ben wel heel blij met mijn laatste portretfoto. Ik vind de foto echt heel mooi, met dank aan mijn dochter Gaby.

De arts vroeg mij of ik tevreden ben met mijn lichaam en dat antwoord was nee. Tenminste in de zin van... wordt ik blij van mijn lijf, nee. Ik vind het niet bepaald mooi hoe ik er zonder kleding uitzie. Dat heb ik al eerder beschreven. Is dat erg... nee, niet perse, maar het knaagt soms wel. Hij opperde om toch een verzoek te doen voor plastische chirurgie. Daar heb ik nog niet mee ingestemd. Ik ga er eens rustig over na denken. Dat is iets voor volgend jaar. Dat wordt sws een strijd met de verzekering overigens en ik weet niet of ik daar zin in heb.

Nou, dit was het weer! Twee jaar later en ik ben super blij!

Proost!

Update, anderhalf jaar verder

Inmiddels is het anderhalf jaar geleden dat ik mijn GBP operatie liet doen. De laatste acht maanden waren soms best een rollercoaster. Vooral de laatste twee maanden van 2017 hebben er ingehakt. Een veel te druk schema met privé wat strubbelingen die je ook niet koud laten.


Die spanning is erg goed te zien op de januari foto's. In januari verwachtte ik rust, want dat is altijd in januari, maar dit jaar was dat plotseling niet het geval. Het was ineens onverwachts druk. Gelukkig was mijn zus er om bij te springen op de zaak en hebben we orde op zaken gesteld en een jaarschema gemaakt met de nodige rustmomenten ingebouwd, zodat ik meer adempauze heb. En gezien de nieuwste foto's is dat aardig gelukt. Ik wordt enorm blij van mijn laatste half jaar foto. Een half jaar, ik kan gewoon niet geloven dat 2018 alweer een half jaar onderweg is, maar vooruit, toch is het zo.

Het werk is nu beter te behappen en er heeft een shift plaatsgevonden tussen studio en buitenfotografie. Ik streef ernaar om meer buiten te kunnen fotograferen en dat lukt aardig. Ik blijf mijzelf ontwikkelen met cursussen voor mezelf en daarnaast geef ik ook veel workshops, wat ik erg leuk vind.

Lichamelijk gezien gaat het goed. In januari ben ik samen met Naomi weer gaan hardlopen, iets wat ik heel graag wilde. We waren bijna klaar met ons loopschema voor de 5 km toen we besloten het schema wat in te korten. Naomi moest namelijk voor school nog een keer de 10 km lopen en daar hadden we nog maar een paar weken voor. We liepen dus drie weken voor het einde ineens de 5 km en anderhalve week later 7 km. Tja, en dat was een beetje te optimistisch. Dus een overbelastingsblessure aan mijn heup! Lekker handig weer, dus rust, rust, rust... en fysiotherapie. Inmiddels mag ik weer heel langzaam opbouwen en gaat het aardig, maar nog altijd rustig aan. Het rennen doet mij wel echt goed, ik vind het heerlijk en ik hoop dat ik deze blessure overwin en dat het straks weer gewoon kan. Maar wandelen is ook erg fijn hoor, dus dat blijf ik gewoon doen uiteraard.

Mijn gewicht is vanaf januari (dus een jaar na mijn GBP) aardig stabiel. Ik ben nog niet aangekomen en blijf steeds rond de -53,5 kg hangen (dit is niet mijn gewicht, maar wat ik afgevallen ben uiteraard) en dat vind ik meer dan prima.
Het eten gaat nog steeds goed, ik zit nog steeds snel vol al merk ik wel dat ik vaker kan eten en dat ik sneller alweer trek krijg. Van de week ben ik bij de chirurg geweest en die gaf ook aan dat je daar meer op moet letten nu. Je doorgang naar je darmen wordt ruimer en zorgt ervoor dat je maag sneller weer leeg is en dus krijg je sneller weer trek, je moet dan vooral niet gaan snaaien. De avonden blijven voor mij nog steeds lastig. Dan wil ik toch altijd wel wat snoepen in de vorm van een nootje of een chipje, die gekke gewoonte daar kom ik nog niet echt vanaf.
Chocolade vind ik niet meer lekker, maar 70% chocolade gaat er wel in. Dat neem ik dan ook regelmatig in combinatie met een paar knappertjes (kaakjes). Ik neem er dan een klein stukje chocolade bij. Geen hele verstandige keuze uiteraard, maar wel lekker zo tegen je maandelijkse periode aan... oeps?! Haha...
Mijn bloedwaardes waren weer prima. Ik slik nog steeds de Fit for Me vitamines en daar doe ik het erg goed op. Mijn bloeddruk is erg laag en ik zie snel zwart voor mijn ogen als ik op sta. Volgens de arts heeft dat er mee te maken dat je lichaam nog erg aan de nieuwe situatie moet wennen, dat trekt wel weer bij. Intussen moet ik daar gewoon rekening mee houden dat ik dus niet te snel op sta en zo. Geen probleem verder en het kan geen kwaad.

Verder vind ik het fruit, groente en vlees eten makkelijker dan ooit. Yoghurt/Vla gaat er ook prima in en ook eet ik nu tussen de middag twee in plaats van 1 boterham en soms neem ik een uur voor of na de lunch nog een boterham. Zo kom ik aan mijn minimale voedselinname van de dag. Ik houdt het heel makkelijk vol om gevarieerd te eten en we gaan daarnaast bijna iedere week wel een keer uit eten. Ik heb daar totaal geen problemen mee, ik eet alleen nooit mijn bord leeg. Meestal zijn er genoeg tafelgenoten die wel een hapje mee willen prikken en zo komt het bord toch leeg. En wanneer dat niet het geval is dan laat ik het staan en leg ik het met 1 simpele zin uit en dan is er ook niets aan de hand. Ik neem alleen nooit een voor of nagerecht als we uit eten gaan, dat is het enige verschil. Qua prijs maakt het dan ook niets uit of je gewoon een volledig gerecht besteld of een kleiner gerecht ivm je GBP. Zonder voor en nagerecht ben je nog steeds goedkoper uit als voorheen. Ik vind het ook zo'n gedoe om vooraf in een restaurant te gaan uitleggen dat ik een GBP heb gehad en te vragen of ze daar rekening mee willen houden. Onzin, gewoon lekker bestellen. Als we met z'n tweeën uit eten gaan ik weet dat je bijvoorbeeld twee grote kipspiezen krijgt dan vraag ik soms om er maar 1 te brengen en meestal is dat goed. Zo niet, dan laat ik het gewoon staan. Als je er zelf geen probleem van maakt dan is het probleem er ook niet is mijn motto.
Ik drink meestal Ice Tea Green bij mijn eten. Lekker fris en er zit geen prik in. Want prik verdraag ik niet zo goed wat logisch is en ook afgeraden wordt.
Alcohol dronk ik al nooit, dus dat is voor mij wel een groot voordeel.

Het gaat dus goed met mij! En dat is super fijn. Al is het goed om te benadrukken dat dit echt niet altijd zo is. Ik heb heus wel dipjes. Zo is je lijf gewoon echt niet mooi en dat heeft soms zijn weerslag op je intieme relatie. Mijn man maakt werkelijk nergens een probleem van overigens, maar het zit tussen je oren. Ik hoor letterlijk mijn lichaam geluid maken van alle hangende huid die tegen elkaar aan kletst. En dan voel je je echt niet sexy kan ik je zeggen. Maar ja, correcties worden niet vergoed dus de huisarts zei terecht: het is accepteren of investeren! Dus het wordt het eerste. Accepteren dat het zo is en genieten van het feit dat ik nu jurkjes aan kan en zonder problemen hemdjes aankan. Ik ben ook iets meer om mij heen aan het kijken en zie dan dat heel veel mensen slappe bovenarmen en benen hebben. Dus ach... het is wat het is. Een Killerbody zal ik nooit krijgen en heb ik ook nooit geambieerd (wat dat ook mag betekenen overigens), maar een beetje meer zelfacceptatie moet nog wel plaatsvinden. In kleding voel ik mij prima en heel zelfverzekerd, maar zonder kleding is dat wel een stuk minder. Maar ook daar kom ik wel overheen. De fotoserie die ik nog steeds van mij zelf maak helpt daar wel bij. Je ziet nog steeds grote verschillen iedere maand, ondanks dat het gewicht gelijk blijft. Mijn missie van dit jaar is mijn lichaam ietwat te veranderen door meer te trainen en te bewegen en tot nu toe lukt dat aardig.
Ik vind dat vooral mijn gezicht ook weer aardig begint bij te trekken. Na een jaar ging ik zo enorm tekenen. Enorme wallen onder mijn ogen en een ingevallen bekkie. Dat trekt aardig bij nu. Het scheelt ook dat ik nu weer wat meer kleur in mijn gezicht heb dan in januari, maar ik schrik echt van mijn januari foto. En ben dus des te blijer met mijn juni foto!

Zo dat was het weer even.... Tot de volgende keer.

1 jaar GBP - Mooi zijn zit van binnen

MOOI ZIJN ZIT VAN BINNEN!

Yes voor mij is het vandaag al Oud en Nieuw. Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik geopereerd werd. Een Gastric Bypass, ofwel een maagverkleining met een omleiding.

De titel van deze post is "Mooi zijn zit van binnen", omdat ik graag heel duidelijk wil maken dat je niet lelijk bent wanneer je dik bent. Dat het geen ideaal beeld moet zijn om slank te zijn. Dat ik vind dat ik op alle foto's mooi ben en ja, ook op de foto's van een jaar geleden. Dat je deze operatie nooit moet doen om er alleen maar slanker en in vele ogen mooier van te worden.

En toch schrik ik steeds weer van de foto's van vorig jaar en ik zal uitleggen waarom. Ik heb mijzelf nooit lelijk gevonden. Arrogant?? Nee, ik heb gewoon nooit een negatief zelfbeeld gehad. Ik ben altijd trots geweest op wie ik was. Of ik nu 80, 100 of 130 weeg. Je lichaam bepaald niet de mate van geluk. Ik heb ook altijd gezegd, zolang als ik geen lichamelijke klachten heb vanwege mijn gewicht ga ik mijzelf niet pesten met eindeloze diëten die altijd weer eindigen bij een hogere eindstand dan waar ik mee begon. Acceptatie van je zelf is nummer 1, altijd. Waarom schrik ik dan van die foto's, omdat ik nu met eigen ogen zie hoe mijn lichaam eruit zag, ik heb mijzelf nooit zo gezien. Ik bedoel ik keek heus wel in de spiegel, maar ik vond mijzelf altijd prima. Maar als ik nu de foto's zie dan zie ik de benauwdheid en ik zie mijn zorgelijke gezicht, omdat ik zo graag van dit extreme gewicht af wilde omdat ik mij niet goed voelde. En die bezorgdheid zie je wegebben op de foto's die volgen. Ik wil leven en genieten met mijn gezin, zonder bang te zijn dat er weer iets engs gebeurd.

Dit is misschien ook de reden waarom deze operatie zo succesvol is geweest. Mijn mindset is van het begin af aan goed geweest.

Ik heb het hele jaar lang een blog bijgehouden, waarin je precies kunt lezen waarom ik deze operatie heb laten uitvoeren, hoe dat allemaal ging en wat er na de operatie allemaal verandert is. Ook heb ik elke maand rond de 12e steeds een nieuwe fotoserie van mijzelf laten maken door mijn dochter Gaby. Die foto's heb ik vooral gemaakt omdat ik vooraf super bang was voor hoe mijn lichaam eruit zou zien als ik afgevallen zou zijn. Ik was echt bang dat ik er niet mooier op zou worden en ik wilde dat ik ten alle tijde terug kon kijken naar hoe het was, zodat ik zou beseffen dat een zwaar lichaam ook niet alles is.
Dit klinkt misschien gek, maar ik was daar echt bang voor, je kent het wel, overtollige huid die weelderig om je lichaam heen fladdert. En ja, dat heb ik allemaal gekregen, dat houd je niet tegen. Stoort het mij? In zekere zin ja, omdat het gewoon heel vervelend voelt. Maar dankzij mijn foto's weet ik dat dit de betere variant van mij is. Waarom?

Omdat ik de benauwdheid zie op de foto's van vorig jaar. Mijn omvang was zo groot dat het gewicht van mijn borst drukte op mijn keel als ik 's avonds op de bank zat. Dat mijn werk belemmert werd door mijn gewicht. Opstaan ging gewoon echt lastiger. Ik voelde mij absoluut niet fit, ondanks alle lange wandelingen die ik deed. Want stil heb ik nooit gezeten. Maar na mijn longemboliën twee jaar geleden was het duidelijk dat er iets moest veranderen. En dat is gelukt. Ik voel mij zoveel beter nu. Ik ben veel energieker, kan makkelijker bewegen. En eerlijk is eerlijk, het feit dat je kleding kunt kopen waar je wilt maakt je ook blij.

Mensen zeggen, je gaat steeds meer stralen op die foto's en dat klopt. Ik ging steeds beter in mijn vel zitten, mijn lichaam werd er blij van en ik dus ook. De complimenten die je krijgt voegen daar een hoop aan toe, maar soms ook niet kan ik je zeggen. Want mensen zeggen gewoon, jeetje Monique, nu ben je mooi zeg! Ehmmmm moet ik dan "dank je wel" zeggen? Ik vond mijzelf namelijk altijd al mooi. Maar ik zeg toch dank je wel, want ik besef dat mensen het goed bedoelen en dat ze zich soms alleen een beetje onhandig uitdrukken. Ook dit was iets waar ik vooraf erg tegenop zag.

Waarom post ik deze foto's? Niet om op te scheppen, niet om dikke mensen zich rot te laten voelen, maar om te inspireren en te informeren. Ik heb deze operatie laten uitvoeren omdat ik het gevoel wilde hebben gezonder te zijn. En dat is 100% gelukt, maar ik heb natuurlijk helemaal geen garantie dat ik door deze operatie ook daadwerkelijk gezonder ben. Ik bedoel, ik kan alsnog een enge ziekte krijgen, longemboliën kunnen opnieuw opduiken, noem maar op, geen mens is daar zeker van. Maar ik heb wel het gevoel dat ik risico's geëlimineerd heb met deze operatie. Roken doe ik niet, ik drink niet, ik beweeg voldoende, mijn lichaam is weer binnen gezonde proporties. Nogmaals wil ik niet zeggen dat dikke mensen ongezond zijn, maar in mijn geval was dat wel zo geworden, misschien niet perse door het dik zijn, maar afvallen was nodig om normaal te kunnen blijven functioneren.

En daarom ben ik trots op mijzelf en op wat ik bereikt heb dit afgelopen jaar. Ik ben enorm dankbaar voor alle lieve mensen om mij heen die mij door "dik en dun" gesteund hebben, letterlijk. En die mij geen moment anders zijn gaan behandelen omdat ik minder kon eten. Het was soms wat ongemakkelijk om met mij uit eten te gaan misschien, maar dat was na 1 keer proberen ook weg. Doe gewoon normaal, ik eet wat ik kan en dat dat niet veel is, dat is dan zo. Ik zit er niet mee dat een ander meer eet en gelukkig is er geen vriend meer die daar nog moeilijk over doet. Alle onderwerpen zijn ook altijd bespreekbaar.

Zou ik deze operatie iedereen aanraden?
Nee, zeker niet iedereen nee.
Ik raad het je aan wanneer je de operatie om de juiste redenen. Doe het nooit om er mooier van te worden. Doe het alleen om er gezonder van te willen worden. Doe het nooit om een beter zelfbeeld te willen bereiken, dat goede zelfbeeld moet er al zijn voordat je begint.
Als je hoofd sterk genoeg is om een transformatie aan te kunnen ga er dan voor! Twijfel niet en doe het. Het is psychisch best een rollercoaster die wel aan moet kunnen. Lichamelijk is het bij mij alles mee gevallen en psychisch uiteindelijk ook. Ik moet ook wel zeggen dat het van mij af schrijven mij ook enorm geholpen heeft. En de foto's hebben daar ook enorm aan bijgedragen.

Nu even nog de statistieken:
Afgevallen in gewicht: 51,2 kg

Afgevallen in centimeters:
Borstomvang: -40 cm
Buik boven: -36,5 cm
Taille: -37 cm
Buik onder: -33 cm
Heup/Bilen: -29,5 cm
Bovenbeen: -17 cm
Bovenarm: -8,5 cm
Kuit links: -9 cm
Kuit rechts: -8 cm

Hoppeta!! Ik besef mij overigens dat je na zo'n operatie eerst mega veel afvalt, dan weer iets aankomt en dan stabiliseert. Daarom blijf ik ook bloggen en meten. Deze operatie eindigt niet na een jaar, maar heb je levenslang. Net als alle gevolgen ervan.

Ben je geïnteresseerd geraakt in deze operatie of mijn verhaal? Check dan mijn blog.
https://mijnlevenna12december2016.blogspot.nl

De "schokkende" jaarfoto's

Oke, het jaar is bijna om. Dinsdag is het officieel een jaar geleden dat ik mijn Gastric Bypass heb gehad, maar vandaag heb ik de foto's gemaakt. De schokkende laatste foto's van een bewogen jaar.

Schokkend omdat ik het heel gek vind om te zien hoe ik er vorig jaar uitzag, omdat ik mij nooit gevoelt heb zoals ik eruit zag en mensen mij gek genoeg ook allemaal zeggen dat ik nooit zo zwaar geweest ben, terwijl de foto's toch heus anders bewijzen.

En schokkend omdat hoe ik er nu uitzie ook niet perse heel mooi is. Begrijp mij niet verkeerd, ik voel mij prachtig en zit heerlijk in mijn vel. Maar dat vel zit zeg maar nogal los. Ik heb besloten om het vandaag dan uiteindelijk allemaal maar eens in de openheid te gooien, omdat het aantoont dat mooi zijn niet zit in de verpakking.

Zoals gezegd, ik voelde mij vorig jaar ook mooi, ongeacht mijn omvangrijke lichaam en nu voel ik mij ook mooi met mijn leeggelopen lichaam. Maar ik wil graag dat mensen het afvallen niet verheerlijken. Je wordt er namelijk echt niet perse mooier van. Een killerbody (een erg populaire term op dit moment) heb ik niet, ambieer ik niet en zal ik ook nooit krijgen.

Ik voel mij lichamelijk gewoon zoveel beter en dat is echt de nummer 1 reden om te willen afvallen. Ik heb altijd gezegd zolang ik gezond ben stoort mijn overgewicht mij niet en dat is ook echt waar. Alleen als de klachten gaan komen en serieuze vormen aannemen dan moet je ingrijpen. En daar heb ik geen seconde spijt van.

Allereerst deel ik mijn maandfoto's met jullie in ondergoed (met hemdje, want zonder durfde ik echt niet. Niet omdat ik mij daarvoor schaam, maar omdat ik mij daar niet prettig bij voel).

Ik heb drie vergelijkingen gemaakt gedurende het hele jaar. En de cirkel is nu rond.

Allereerst maar even de vergelijking van voren.


Wow, ik schrik hier elke keer weer van.

Dan vanaf de zijkant.



Zoals je ziet ben ik gehalveerd zo'n beetje.

Dan nog vanaf de achterkant.



Die foto's zijn altijd nog het beste te behappen voor mij.

Het is totaal uit mijn comfortzone om dit online te plaatsen. Dit is een enorme overwinning voor mijzelf. En ik doe het dan ook alleen om het psychische proces wat er ontstaat rond deze operatie en het jaar erna af te sluiten.

Maar ik ben nog een stap verder gegaan.
Mensen vragen mij vaak, hoe gaat het dan met je huid, trekt dat weer bij of niet. Nou meestal niet hoor. Daar had ik ook echt niet op gerekend. Mijn buik was altijd al slap en zal nooit strak worden, maar op dit moment is die wel next level slap.
Het omhulsel van de buik van vorig jaar is er nog, alleen is er een heleboel vet uit weg. De strepen van mijn prachtige zwangerschappen zijn nog zichtbaar en bewijzen de aanwezigheid van mijn twee mooie dochters. Dit koester ik dan ook en vind ik niet lelijk. Alleen ja al dat hangende vel is niet heel charmant. Geen bikini's voor mij dus (omdat ik dat niet prettig vind).

Dit is mijn buik op dit moment:

Tis niet anders, ik kan er niet meer van maken. Het is een beetje een leeggelopen ballon. Maar ik ben toch blij dat de ballon leeg is en niet meer strak opgeblazen. Je kunt hier en daar nog wat littekens ontdekken van de vijf kleine sneetjes die gemaakt zijn voor de operatie.

Dan je armen, tja, spierballen aan de onderkant... die had ik al en zijn er niet kleiner op geworden.


Mijn benen vind ik eigenlijk het meest vervelend, als ik de trap op ren dan hoor je mij klappen alleen niet met mijn handen! Haha... ik lach erom, maar dat is wel vervelend. Alle losse vellen (overal) schudden heen en weer en maken een klappend geluid. Tja, het is niet anders.

Mijn benen vind ik vervelend omdat als je in korte broek of rok loopt je je benen vult schudden. Je voelt de losse huid goed bewegen en dat is een onaangenaam gevoel. Los van het feit dat het er ook niet heel charmant uitziet.


Dus wat is mijn advies??

Als je deze operatie overweegt, doe dit dan 100% voor jezelf en vooral voor je gezondheid. Zwaar overgewicht kan namelijk ernstige gezondheidsklachten opleveren. Maar doe het niet met de illusie dat je er mooier op wordt.

Ik weet dat ik er in de ogen van veel mensen nu veel beter uitzie en ik koester de complimenten die ik krijg wanneer ik op straat loop, maar ik denk dan ook wel eens. Nou, bloot wil je het niet zien hoor.
Gelukkig heb ik een fantastische echtgenoot, die nog nooit een flauwe opmerking naar mij gemaakt heeft. Hij koestert mij en mijn lichaam nog steeds zoals hij dat altijd gedaan heeft. Hij houdt van mij en niet van het omhulsel. Hij is super trots op mij en op wat ik bereikt heb, omdat hij ziet dat ik mij er zoveel beter bij voel. Ik hou zo ontzettend veel van mijn man (en van mijn kinderen trouwens ook, zij hebben mij op alle mooie en minder mooie momenten gesteund). Zij zijn werkelijk goud waard.

De wel charmante foto's bewaar ik voor 12 december, als het jaar definitief om is. Voor nu ben ik trots op mijzelf dat ik dit heb durven delen.

-50 kg

Wie had dat gedacht?! Ik in ieder geval niet toen ik hieraan begon. Sterker nog ik had het geeneens gehoopt. Ik had gehoopt op en gewenst voor -40 kg, niet voor -50 kg. En dat is niet ondankbaar bedoeld want ik ben er erg blij mee, maar ik vind het meer dan genoeg. Ik vind dat ik nu een beetje ga tekenen in mijn gezicht en dat vind ik minder leuk omdat ik dan continue moe lijk. Of komt dat omdat dat ook zo is... dat kan ook natuurlijk.

Nou ja, hoe dan ook.... yeahhhh er is meer dan 50 kg af!! 

Op zich voel ik mij nog steeds fantastisch alleen is het gewoon druk, heel druk en dat al weken/maanden. En dat hakt erin. Weinig tijd voor je gezin/familie/vrienden en heel veel en lang werken. Nu heb ik geluk dat ik als fotograaf heel leuk werk heb en dat ik het zelf in de hand heb, maar ietsje minder mag best. 

Het einde van het jaar is in zicht en dan ga ik plannen maken voor volgend jaar. Workshops plannen, nieuwe dingen ontwikkelen en meer ruimte inplannen voor mijzelf en mijn gezin. Daar snak ik wel naar nu. 

Volgende week is het een jaar geleden dat ik geopereerd ben, dan zal ik met een serie jubileum foto’s komen om dat heugelijke feit te vieren! Dan meer over mij en het afgelopen, veelbewogen jaar.