Kast opruimen

Tja en dan is het moment van afscheid nemen gekomen. Afscheid nemen van veilige kleding, waarin je verdrinkt inmiddels. Ruimzittende kleding voelt veilig, maar ziet er echt niet meer uit. Dus daar moet ik vanaf.

Ik heb steeds kleding die te groot was opzij gelegd. Maar nu is het tijd om te zeggen: "het gaat weg en komt nooit meer terug!". 

Alles vanaf maat 46 gaat gewoon weg. Ik heb alleen mijn grootste broek en shirt wat ik aan had op mijn "voor de operatie" foto bewaard. Een korte broek en mijn broekriem. 

Zes zakken met kleding in verschillende maten. Pfieuw. Ik ga morgen wel even langs de tweedekans winkel, misschien doen die er wat mee. En anders gewoon in de kleding container. 

Wat ik ook nog tegen kwam en wat ik toch heftig vond is mijn zuurstofmasker. Tijdens en vlak na mijn longembolien (2015) was dit mijn goede vriend. Thuis heb ik het nooit gebruikt maar als een soort van zekerheidje lag het lange tijd naast mijn bed. Ik kan mij eigenlijk niet herinneren dat ik dit specifieke masker heb gebruikt, in het ziekenhuis zat ik aangesloten op het zuurstof met zo'n slangetje in je neusgaten. 

Volgens mij stamt dit maskertje zelfs uit de tijd van mijn nooit verklaarde ziekte na onze vakantie in Egypte in 2010. Toen belande ik ook 5 dagen lang in het ziekenhuis met flinke ademhalingsproblemen. Ze dachten aan longembolien maar dat bleek het niet te zijn. Wat het wel was daar we nooit achter te komen. Hyperventilatie was een van de oorzaken, vandaar dit masker. Daarmee kon ik mijn ademhaling beter controleren. Dat was het volgens mij. 

Maar het brengt herinneringen boven. Herinneringen van ademnood en angst. Een angst die nu weg is. Geen benauwdheid meer, geen angst meer. Gisteren heb ik met gemak mijn eerste hardlooples voltooid, zonder enige ademnood. Maar zo'n zuurstofmasker vinden is toch confronterend. Dus ik heb hem weggegooid. Het is klaar. Vanaf nu moet en is het anders. Heerlijk. 

Dat ruimt lekker op, niet alleen in mijn kast maar ook in mijn hoofd. En toch denk ik dan, wat nou als het toch weer mis gaat. En ik toch weer zo zwaar wordt, dan moet ik alles nieuw kopen. En toch gaat het weg, al was het maar als stimulans om het niet weer te laten gebeuren. Nog nooit heb ik zoveel kleding weg gedaan.